Cultuurshock ?!

Inge werkt op dit moment als Au Pair in Australië. Op haar blog schreef zij over de cultuurverschillen tussen Nederland en Australië. Nieuwsgierig naar deze cultuurverschillen lees snel verder±

´You can never cross the ocean, unless you have the courage to lose sight of the shore’

Zoals ik de vorige post al opmerkte ben ik inmiddels alweer ruim een maand in Australie. Tijd vliegt echt voorbij. Maar, ik vond het ook een goede gelegenheid om de verschillen tussen Nederland en Australie eens op een rijtje te zetten. Of ja, de verschillen die ik tot nu toe heb opgemerkt.

Allereerst, mijn top 3 van de grootste/belangrijkste punten:

1. Relaxte houding / no worries mentaliteit; hier had ik al wel wat over gehoord maar blijkt zeer zeker waar te zijn. Australiers schijnen zich gewoon minder druk te maken, reageren vaak simpelweg met: no worries en gaan verder met hun dagelijkse zaken. Heeft ook nadelen, het stressen van de Nederlanders boekt natuurlijk niet voor niets resultaat, maar is ook wel erg relaxt (helemaal met deze temperaturen). Ik kom straks vast en zeker helemaal zen terug in Nederland, happy days!

2. Beleefdheid; Wat mij erg opvalt is dat men hier heel beleefd is (ja = yes please, nee = no thanks), vrouwen worden voorgelaten bij het binnengaan en men standaard vraagt hoe het met je gaat. Dat laatste klinkt wellicht logisch, maar het Nederlandse ´alles goed´ wordt toch echt veel minder gebruikt. Hier krijg je de vraag van bijvoorbeeld de caissière in de supermarkt, de postbode die een pakketje komt brengen, iemand aan de telefoon, gezinsleden als je opstaat/thuiskomt.. De hele dag door. En dan nog iets, ze zijn zowaar geïnteresseerd in je antwoord, of althans meer dan de gemiddelde Nederlander. Daarnaast wordt je naam hier standaard herhaald in een gesprek en achter een gemiddelde vraag geplakt. Heel erg wennen in het beginnen, maar nu heb ik vooral respect voor het feit dat ze mijn naam weten te onthouden..

Tenslotte is de beleefdheid trouwens ook merkbaar in het verkeer. Heel erg fijn voor mij, aangezien ik natuurlijk geen links rijden gewend was en in een miljoenenstad rondrijdt, dat ze zowaar rekening houden met andere weggebruikers. Zo zijn ze veel meer geneigd mensen voor te laten, is ritsen de normaalste zaak van de wereld en wachten een stuk geduldiger. Misschien ook een stukje van hun relaxte houding, ik vind de Nederlander in ieder geval een stuk meer gestrest achter het stuur!

3. Sport en gezondheid; duidelijk is dit heel belangrijk in Australie. Ik vertelde al eerder dat ik nog geen dikke Australier heb gezien, en dat is nog steeds zo. Okay, niet iedereen heeft een wasbordje, maar ze zijn hier duidelijk veel met hun lichaam bezig. Sporten is hier heel belangrijk en ook de kinderen wordt sport met de paplepel ingegoten. Tennis, golf, rugby, basketbal, de school heeft aan zowat elke sport gedacht en biedt de kinderen de kans lid te worden van de verschillende teams. Daarnaast wordt ook in huiselijke kring gezorgd voor voldoende beweging en, voor zover ik weet, een uitgebalanceerd dieet.

En, om de cultuurshock verder op te voeren.. Hier een overzicht van andere verschillen waar ik tot nu toe tegenaan ben gelopen:

• Afkortingen; alles wordt hier zowat afgekort. Een barbecue is een barbie, Brisbane is Brissy, goedendag is G’day, je hebt Aussies en Australie zelf is Oz (wat ik dan wel weer heel grappig vindt). Daarnaast zijn teenslippers thongs, snoep noemen ze lollies en ze spreken elkaar gemiddeld aan met mate.
• Links rijden; tja, ik geloof dat ik dat al weleens eerder heb verteld. Ze rijden hier dus links van de weg. Maar geloof het of niet, het went! Ik heb inmiddels al in de regen, in het donker, in het centrum en in meerdere parkeergarages gereden en weet eerlijk gezegd inmiddels niet beter.. Totdat het misgaat ;-).
• Engelse invloeden; heel grappig is dat Australiers een soort rivaliteit met de Engelsen hebben. Of beter gezegd, met de meest recente Britse immigranten, maar tegelijkertijd zo Engels zijn voor een buitenstaander. Zo is het een soort Brits-Australisch Engels wat ze spreken, hebben ze de Britse beleefdheid en staat de stad hier vol met beelden van de oud vorsten van het Verenigd Koninkrijk.
• Scheldwoorden / film en tv rating; Men kent hier de Amerikaans censuur op scheldwoorden op tv, de radio, etc. Gelukkig ben ik geen grote schelder, maar merkte wel meteen dat dit wel erg ver gaat. En ik moet eerlijk zeggen dat ik nog steeds niet precies weten welke woorden allemaal wel of niet mogen, maar voornamelijk wordt hier gescholden met ‘crap’ of ‘ bugger’.. Ook hebben de tv en filmseries hier een duidelijkere kijkwijzer dan bij ons. Of zoals Miller het laatst over een nog te maken film zei, Is it going to be M or PG? En toen opgelucht dat het een M-film zou zijn, want anders wilde hij hem niet kijken. (dat je voor M 15 moet zijn laten we dan maar achterwege..)
• Omgekeerde seizoenen; ik zal hier niet te lang bij stilstaan, lijkt me een overduidelijk en welbekend verschil. Jullie gaan daar de herfst in, ik de lente. Al is het hier een uitzonderlijke lente met extreem hoge temperaturen..
• Loving it local; Of het door de importkosten komt of door de vaderlandliefde weet ik niet, maar duidelijk komt zowat alles uit de supermarkt van eigen bodem. En trots wordt dat ook op de verpakking vermeld. Misschien toch een stukje patriottisme.
• Outdoorsy; Men leeft hier een stuk meer buiten dan de Nederlander. Komt misschien ook door het weer, maar hier is men gewoon meer geneigd om naar buiten te gaan. Aussies zijn overduidelijk buitenmensen.
• Liquor/Bottle shops; alcohol mag pas gekocht en geconsumeerd worden vanaf 18 jaar en wordt niet in de supermarkt verkocht. Daarom hebben ze hier overal slijterijen, of bottleshops.
• Grote munten; mijn portemonnee is loodzwaar omdat de munten hier enorm zijn. En het raarste, de 2 dollar munt is het kleinste. Met name de 20 en 50 cent munten zijn daarentegen echt groot en wegen ook nog eens een ton.
• Fooi; het geven van fooi is hier niet gebruikelijk. Ik heb dit in nog geen ander land meegemaakt, maar hier wordt een fooi simpelweg niet verwacht na verkregen diensten en ik heb ook nog nooit iemand horen zeggen dat ze het verschuldigde bedrag gerust mogen afronden. Ze zeulen waarschijnlijk liever de enorme munten met zich mee.

Wat ik concluderend kan zeggen is dat ik tot nu toe heel erg te spreken ben over de Australiers. Ik had van tevoren niet echt een beeld, maar ik vind het echt gastvrije, oprecht aardige en behulpzame mensen. Ik moest uiteraard wel enorm aan wennen dat bv. caissières in de supermarkt een praatje met je maken. Het enige wat ik van tevoren had gelezen is dat het een soort kruising tussen het typische Amerikaanse en het Britse is, en dat lijkt wel redelijk te kloppen. Ze zijn duidelijk Brits, maar een stuk minder stijf en hartelijk als het typische beeld. Eigenlijk een perfecte combinatie. Het leuke is dat er een duidelijke identiteit is ondanks dat iedereen een andere achtergrond/afkomst heeft. Al zorgt die achtergrond er misschien ook wel voor dat ze zo gastvrij zijn. In ieder geval, het zijn leuke mensen die Australiers.. Ik denk dat ik hier nog even blijf!

Liefs Inge

Interview: Kim werd ten huwelijk gevraagd in Australië

Vorige week kon je hier het verhaal van Bert lezen. Bert was samen met zijn vriendin Kim vertrokken naar Australië om daar te gaan werken als Au Pair. Vandaag is Kim aan de beurt om te vertellen over haar avontuur.

Hoe heb jij je trip naar Australië ervaren, wat heb je allemaal gedaan? (hoe zijn de mensen, hoe gaat het reizen, de prijzen, veiligheid etc.)

Als geweldig, ik ben met mijn vriend Bert naar Australië geweest. We hebben heel erg veel gereisd. In weekenden maar ook in onze vakantieperiodes (als de familie bijvoorbeeld op vakantie was). Aan het eind van onze Au Pair tijd zijn we drie weken gaan reizen (langs de East Coast ‘omhoog’). Verder veel uit eten geweest, ook met mijn gezinnen (ik ben bij twee gezinnen Au Pair geweest). Ook zijn we naar concerten, events, open air cinema’s en veel dierentuinen geweest! (vooral samen met Bert en mensen die we in Australië hebben leren kennen)

De mensen zijn erg vriendelijk en behulpzaam, écht het ‘No worries’ beleid! Je kunt heel gemakkelijk van de ene naar de andere plaats reizen en eigenlijk is dat best goedkoop! Bert en ik hebben vooral met de trein gereisd. Wel is het vaak erg druk op de grote stations van Sydney en is het vaak ook even zoeken welk platform je nu moet hebben.. Wel kun je alle reizen op digitale borden bekijken. Maar de mensen die daar werken helpen je altijd! Het reizen was gewoon ideaal! Zelden moest je wat langer wachten. Ook heb ik in een aantal auto’s gereden. Dat was in het begin erg eng en ik zag daar tegenop.. Vooral om aan de linkerkant te rijden. Maar ook dat viel reuze mee, het verkeer is goed geregeld en gelukkig hebben ze daar geen voorrang van rechts! Als je voorrang moet verlenen, zie je een ‘stopbord’ wat erg handig is! Een stuk veiliger dan in Nederland.

Sydney is een dure stad.. Vooral als het gaat om boodschappen doen (voor de bewoners zal dit reuze meevallen, want zij verdienen ook het dubbele dan wij in NL). Eerst dacht ik dat shoppen ook duur was, kleding etc. Maar na een tijdje vind je toch ook goedkope(re) winkels! Je hebt super mooie winkelcentrums waar je wel uren kunt rondlopen, ook hebben ze overal foodcourts, wat echt super is! Want daar kun je eten/drinken kopen van zoveel verschillende keukens (landen) en het daar lekker opeten.

Hoe was je aankomst en verblijf bij het gastgezin? (hoe ben je ontvangen, voldeed het aan de verwachtingen, heb je een goede indruk gekregen van de werkzaamheden, etc)

Bert en ik zijn samen opgehaald door Rene (Bert’s gastmoeder) en haar oudste zoon. We mochten daar samen een weekje verblijven voordat ik naar mijn gezin ging. Hartstikke fijn en leuk want zo konden we samen de eerste week doorbrengen. Bert hoefde ook nog niet te werken toen dus we hadden volop tijd om Sydney te leren kennen! Na deze week kwam Caroline me samen met William ophalen. En oei, dat begon al goed.. Hij was al in de tuin te vinden bij de buren.. Hij was via het poortje gewoon de achtertuin ingegaan en moeder moest hem achterna.. Dat is een boef, dacht ik.. Onderweg moesten we nog stoppen want hij moest toch echt plassen. Caroline had al mijn mailtje(s) uitgeprint zag ik (deze lagen op de autostoel, waarschijnlijk ook voor het adres) Een beetje ’n ongemakkelijke start. Verder prima ontvangen. We zijn dezelfde dag nog wat gaan lunchen vlakbij huis. Het was heel vreemd om na een week weer weg te zijn bij Bert en zijn gezin. Bij ‘vreemde’ mensen. Gewoon weer nieuw en spannend! Mijn eerste maanden waren erg moeilijk. Ik voelde me ongemakkelijk en moeder en haar vriend toonde weinig interesse in mij. Wat bij Bert’s gezin heel anders was. Hier waren we steeds een hoop aan het praten over waar we vandaan kwamen, familie/vrienden etc. Op een gegeven moment was ik vaak bij Bert in het weekend. Wat heel vanzelfsprekend werd. Ook werd ik in het weekend nooit uitgenodigd om wat met het gezin te gaan doen, tenzij ze me nodig hadden en ik moest ‘werken’.

Door de weeks werkte ik veel, reed ik vaak op en neer naar de ‘dry cleaners’ en andere dingen voor moeder. En ik voelde mezelf een ‘werkster’. Ik hoefde niet echt te poetsen maar soms vroegen ze me om heel de keuken kastjes te poetsen en ordenen. Toen vond ik dat prima, ik moest mijn uren bijhouden (voor betaling) en dat was dus weer wat extra geld. Pas toen ik aangaf dat ik graag ook nog naar een andere gezin ging (voordat ik ging reizen en daarna naar huis) begon moeder met me te praten, ze was ervan geschrokken. Ook toen pas praatte ze over haar vriend, dat hij niet te makkelijkste was etc. Moeder bleek dus wel erg blij met me te zijn maar ik voelde me totaal niet meer fijn door de dingen die gebeurd zijn (vooral hoe ik behandeld werd) Alles ging zowat over ‘werk’ en geld verdienen. Ik heb ook veel gesproken met Smart Au Pairs. Op het einde was ze boos omdat ik vaak bij Bert en zijn gezin was. En omdat dat een medewerker van Smart Au Pairs was, begon Caroline ook lelijk over haar te praten met vooral veel vooroordelen over haar afkomst en cultuur. Ik vond dit ontzettend moeilijk en heb veel verdriet en heimwee gehad. Maar gelukkig had ik Bert en zijn gezin waar ik mijn hart kon luchten, anders was ik al lang weer thuis geweest! Uiteindelijk had ik ook vaker in het weekend ‘thuis’ moeten zijn en dingen met ze ondernemen. Maar dat moet van twee kanten komen. Ik kreeg hier later ook de schuld van. ‘Ik was er nooit’. Ik kan er nog een hoop over vertellen maar dat is nu niet van belang! Ik heb ontzettend veel geleerd van deze periode en ben er sterker en zelfstandiger door geworden!

Toen ik bij mijn nieuwe gezin startte ging er een wereld voor me open, wat een geweldige tijd heb ik daar gehad! Ik mis ze erg maar het is super om weer thuis te zijn. Nu kan ik mijn vriendinnen en familie weer lekker zien, een nieuwe baan starten en met Bert naar de toekomst kijken. Mijn tweede gezin had twee meiden, waar ik goed mee overweg kon. Ontzettend gezellige tijd gehad. Ook met de ouders, we kletsten veel, hebben veel gelachen, ook veel met moeder gekookt en zo af en toe mee gaan shoppen. Ik was echt een deel van de familie. De grote zus voor de dames. Het was daarom ook emotioneel om afscheid te nemen.. Maar ja, ik weet zeker dat we elkaar weer gaan zien! Ook willen de ouders dat de oudste (als ze dat zelf dan nog wil) naar Europa komt, om mij te bezoeken, kei leuk!

Hoe beviel het de andere Au Pairs van Travel Active die je bent tegen gekomen? (hoe zijn ze ontvangen, voldeed het aan verwachtingen, wat waren ze aan het doen)

De meesten goed, maar toch hoorde je het een en ander over gezinnen met relatieproblemen.. Ook hebben we iemand ontmoet die naar Amerika geweest was en hier echt een rottijd gehad heeft en daarom snel terug kwam en later het Australië avontuur aanging, hier is ze heel erg goed ontvangen en heeft ze het erg naar haar zin.

Wat is de meest waardevolle herinnering die je hebt aan Australië?

Poeh, heb veel waardevolle herinneringen! Vooral aan de tijd met de twee dames, we hebben dingen gedaan die ze normaal niet snel doen met ouders. Ik danste vaak samen met de jongste (5, nu 6) de oudste (10, bijna 11) gaf ons ook eens dansles! (ze was cheerleader) En op een dag na school begon het keihard te regenen. Wij hebben de muziek hard gezet en zijn buiten in de regen gaan dansen en springen. Dat was geweldig!

‘Life isn’t about waiting for the storm to pass… It’s about learning to dance in therain.’

Ook hebben we lekkere gekliederd met slagroom (voor bij de pannenkoeken, die ik soms bakte na school) en hebben ze de grootste lol gehad met zeepsop wanneer ze samen badderde en ik er gezellig bij zat!

Zo heb ik nog meer waardevolle herinneringen.. Ik heb mijn verjaardag gevierd in de zon, op Philip Island, tussen de kangoeroes en ’s avonds tussen de pinguïns! Ik heb ontzettend genoten van al onze reizen in Australië en ik wilde al heel lang en zo graag naar een wit zandstrand! Deze droom is uitgekomen op Whitehaven beach.. En ook heeft Bert mij daar ten huwelijk gevraagd. Deze reis betekende veel voor onze relatie, we hebben elkaar gesteund, met elkaar gelachten maar ook gehuild, we hebben elkaar echt leren kennen en zijn samen alleen maar sterker geworden.

Welke tips heb je voor Au Pairs die van plan zijn Au Pair te worden?

Ga je gevoel achterna! Dit begint al meteen wanneer je contact hebt met een mogelijk gastgezin voor je. Achteraf heb ik dit meer moeten doen. Ga niet akkoord met het eerste beste gezin dat je een berichtje stuurt, of jij naar hun. Bekijk het even. Let op hoe het contact is en of ze je op tijd wat terug sturen. Soms moest ik een hele tijd wachten en had ik het al bijna opgegeven en was ik op zoek naar een ander gezin.

Maar ach, het loopt zoals het loopt en ik geloof dan wel in het lot. Mijn laatste gezin heb ik ontmoet via Bert’s gezin. Ik ontmoette ze toen zei hun eerste Au Pair hadden en ik nog bij Caroline was.

Zorg dat je wat spaargeld hebt, stel dat het niet werkt met een gezin, dan heb je nog de kans om even rond te komen et cetera. En denk aan jezelf, kom voor jezelf op en zorg dat je een geweldige tijd hebt als Au Pair!

Interview: Bert en zijn vriendin gingen aan de slag in Australië

Hoe bijzonder! Bert en zijn vriendin gingen naar Australië om beide in andere gezinnen als au pair te werken. We vroegen aan Bert om iets te vertellen over zijn ervaringen als au pair in Australië

Hoe heb jij je trip naar Australië ervaren, wat heb je allemaal gedaan? (hoe zijn de mensen, hoe gaat het reizen, de prijzen, veiligheid etc.)

De trip naar Australië was echt geweldig, super. Wat een mooi jaar hebben we gehad. Ik ben samen met mijn vriendin als au pair naar Australie geweest. De mensen in Australië zijn heel aardig en behulpzaam. Ze zijn heel beleefd en maken graag een praatje met je en vragen vervolgens waar je vandaan komt en wat je hier in Australië doet omdat ze aan je accent kunnen horen dat je geen Australiër bent. Super leuk.

In dat jaar hebben we echt heel veel gedaan. We zijn naar Melbourne, Goldcoast, Canberra en Fiji geweest. We zijn naar de Australian Open en naar Philips Island geweest waar je de pinguïns ziet aankomen. We hebben gereisd van Sydney naar Cairns. Waar we zijn gestopt in Surfers Paradise, Fraser Island, Whitsundays, Whitehaven beach, we hebben in de Great Barrier Reef gesnorkeld, naar Daintree forest en Cape Tribulation ten noorden van Cairns geweest. Op de terug weg gestopt in Brisbane en Byron bay. We zijn naar Concerten geweest van Birdy (in het opera house), Guy Sebastian en PINK. We zijn naar verschillende Openair cinema's geweest waar je kunt genieten van de nieuwste films in de buitenlucht onder het genot van je eigen meegenomen drankje en hapjes. We zijn naar Taste (waar je dingen kunt proeven) en Tattoo Convention geweest. Ook hebben we een weekendje surfen gehad dat wordt geregeld via Smart au pairs ) au pair bureau in Australie). We zijn naar Taronga Zoo geweest wat een super mooie dierentuin is in Sydney. We hebben oud en nieuw gevierd onder de Harbpur bridge.

Het reizen in Australie is goed geregeld, vliegtickets zijn niet duur, ook is het goed geregeld om met de trein te reizen in Sydney. Totaal niet duur en makkelijk. Daarnaast hebben we de eastcoast met de bus gedaan en dat was perfect geregeld. Altijd op tijd en een schone bus. En daarnaast ook niet duur.

Sydney is een dure stad. Maar dat merk je alleen met het doen van boodschappen. Boodschappen zijn vrij duur, je betaald al snel 5 dollar voor een brood (omgerekend 3,5 euro) en een pizza kost 7 dollar (4,90 euro). Andere dingen waren juist weer goedkoper zoals het reizen met de trein is er goedkoop. Uiteten gaan is ongeveer net zo duur als hier, zelfs misschien nog iets goedkoper.

De veiligheid is heel goed in Australië. Ik weet nog wel dat ik totaal niet had verwacht daar te durven autorijden. Aan de andere kant van de weg enzo, mij niet gezien. Maar na 1 rijles ging dat prima en ben ik ook meteen daarna gaan rijden. De verkeersregels zijn beter geregeld in Australië. Daar hoef je geen voorrang te geven aan elke zijstraat van rechts. Als je daar uit een zijstraat komt moet je altijd wachten. Er staat of een stoplicht of een stopbord. Dat vind ik persoonlijk een stuk veiliger en beter. Ook rijdt bijna iedereen in een automaat wat het rijden ook vergemakkelijkt.

Hoe was je aankomst en verblijf bij het gastgezin? (hoe ben je ontvangen, voldeed het aan de verwachtingen, heb je een goede indruk gekregen van de werkzaamheden, etc)

De aankomst was echt super en kan ik mij nog goed herinneren. Ik verbleef bij Rene van smart aupairs. En ze stelde voor dat we een week eerder zouden komen voordat Kim naar haar gezin zou gaan. Zodat we ons konden aanpassen aan de omschakeling van Nederland naar Australië, bij konden komen van de lange vlucht en ons alvast een beetje konden oriënteren in Sydney. Rene kwam mij ophalen met Bjorn. Haar oudste zoon. Hij was 10 (nu inmiddels 11). haar andere zoon Declan van 7 was bij een vriendje. En haar man Donovan was werken. Het was heel leuk om te zien maar ook spannend. Toen we de koffers in de auto hadden gelegd wilde ik al rechts instappen haha. Want in Nederland zit daar de bijrijder maar daar zit natuurlijk degene die rijdt dus Rene moest al meteen lachen. In de auto hadden we veel gekletst over onze vlucht en over onze familie in Nederland. Toen we bij het gezin aankwamen liet ze ons het huis zien en mochten we op onze gemak onze koffer uitpakken, douchen en bestelden ze pizza voor ons. De eerste week hadden we tijd voor ons zelf en zijn we een paar dagen Sydney ingegaan. Na de eerste week liet ze mij een schema zien met mijn werkzaamheden, ook legde ze alles goed uit. Ook reed ze de eerste week met mee naar de school van de jongens. Zo kon ze mij helpen met de weg naar school en tips geven tijdens het autorijden. Echte verwachtingen had ik niet. Ik ging er blanco en positief in met de gedacht dat je het zelf leuk moet maken.

Hoe beviel het de andere Au Pairs van Travel Active die je bent tegen gekomen? (hoe zijn ze ontvangen, voldeed het aan verwachtingen, wat waren ze aan het doen)

Kim en ik zijn een aantal andere au pairs tegengekomen. Ook zij zijn goed ontvangen en hadden alleen maar positieve verhalen over het gezin. Ze hadden leuke gezinnen en verbleven daar ook al langer dan een half jaar wat al aangeeft dat ze het naar hun zin hebben bij het gezin. Een dag van een au pair is over het algemeen hetzelfde. WIj hadden allemaal al kinderen die de gehele dag naar school gingen. Je ontbijt sochtends met ze en maakt de lunchboxen klaar. Je zorgt ervoor dat ze hun schooluniform aanhadden. Als ze naar school zijn doe je boodschappen, je doet wat lichte huishoudelijke werkzaamheden. Voor mij was dit anders want ik hoefde de ochtend niet mee te helpen. Dat deden vader en moeder. Mijn dag begon pas om 2 uur smiddags. In de ochtend deed ik vaak fitnissen, hardlopen en hielp ik met de was. Door het buiten te hangen en te strijken.

Wat is de meest waardevolle herinnering die je hebt aan Australië?

Ik heb zoveel mooie herinneringen aan Australië. En ook natuurlijk heel veel waardevolle herinneringen. Ik kwam bij een gezin waar veel tv werd gekeken, de kinderen weinig buiten waren en veel snoep aten. Ik vond het leuk om te zien dat we na een maand al elke middag buiten speelde. We voetbalden, worstelden en zwommen veel samen. Daarnaast had ik ervoor gezorgd dat er minder gesnoept werd en de kinderen juist dagelijks fruit aten. Daarnaast kocht de oudste binnen 3 weken een groot fitness apparaat waar we samen veel hebben gefitnessed.

Voor mij persoonlijk ben ik trots op mezelf dat ik heb gedaan wat ik altijd wilde, naar Australië gaan. En dat we ook een jaar zijn gebleven en het maximale eruit hebben gehaald. Heel veel gezien en gedaan hebben.

Daarnaast is het ook waardevol voor onze relatie geweest. We hebben elkaar geholpen en gesteund. Samen het avontuur beleeft met als hoogtepunt dat ik Kim ten huwelijk heb gevraagd op Whitehaven Beach.

Welke tips heb je voor Au Pairs die van plan zijn Au Pair te worden?

Ga op je gevoel af en kies niet meteen voor het eerste gezin dat je denkt dat leuk is of jou een mail stuurt. Kijk welke jij denkt het beste bij je past en het leukste lijkt. Daarnaast zorg dat je je inleest over het land. Wat er te doen is. Ook belangrijk is dat je kijkt waar je toekomstige gastgezin woont. Waar ligt het? Wat is daar te doen? En blijf vooral jezelf en zorg dat je blijft communiceren met je host ouders. Vraag alles en vertel als er iets dwars zit of als je ergens mee zit want ze helpen je graag en bouw je een goede band op met ze.

Myrthe vertelt ons over haar Au Pair avontuur in Australië

Zou je jezelf kort voor kunnen stellen?
Hoi, mijn naam is Myrthe Greven. Ik ben 22 jaar oud en werk momenteel als au pair in Australië.

Kun je wat vertellen over je gastgezin en vooral ook over de kinderen?
Mijn gastgezin bestaat uit vader Thyne en moeder Kate. Zij hebben 3 kinderen, Archie, Digby en Missy. Thyne is een boer. Hij heeft een grote boerderij 30.000 hectare, schapen, koeien en stieren. Kate is verpleegster, maar sinds ze kinderen hebben is ze gestopt met werken.

Zij wonen in Zuid Australië, maar hebben ook een tweede huis in de stad Adelaide. Wat ongeveer 3 uur rijden vanaf de boerderij is. We zijn hier vaak, dus ik maak van beide werelden wat mee, wat echt super gaaf is!

Archie is 3 jaar, toen hij 10 maand oud was is hij geconstateerd met de spierziekte SMA type 2. Door deze ziekte zit hij in een elektrische rolstoel, omdat hij niet kan lopen. Zijn levensverwachting is onvoorspelbaar, maar hij zal niet 'oud' worden. Door de jaren heen wordt hij lichamelijk zwakker, als hij eet, ondersteunt hij met zijn linkerarm zijn rechterarm om de vork naar zijn mond te brengen.

Digby is 2 jaar, een echte ventje. Hij weet goed wat hij wil, maar is ook relaxed. Soms klimt hij achter op de rolstoel van Archie en crossen ze samen door het huis. Hij houdt erg veel van tractors en trucks en elke keer als we op de boerderij zijn gaan we samen uit en til ik hem in elke tractor en truck die we tegen komen. Erg leuk!

Missy is 7 maand. Ze begint echt te veranderen. Ze wilde geen fles aannemen dus Kate, mijn hostmom, vroeg of ik wilde proberen om haar aan de fles te krijgen. Dit heb ik een paar week gedaan en sinds afgelopen zondag neemt ze de fles aan! Erg leuk om te zien.

Hoe ziet een typische door-de-weekse dag eruit van een Au Pair in Australië? En hoe ziet een typisch weekend eruit?
Ik denk dat het verschilt per gezin waar je woont hoe je dag er ongeveer uit ziet.

• Maar mijn dag begint om 08:00, ik help met de voorbereiding voor het ontbijt van de jongens en als ze naar creche gaan, maak ik hun lunch boxes klaar.
• 's Morgens een activiteit, picknicken in het park, een babychino halen, zwemmen etc.
• 's Middags van 12:30 tot en met 14:30 heb ik pauze en de kinderen hebben een middag dutje.
• Vanaf 14:30 weer een activiteit en om 17:00 krijgen de kinderen hun avond eten.
• Terwijl de kinderen hun avond eten op eten, laat ik het bad volstromen en leg ik de pyjama's etc klaar.
• Na het eten dus in bad en na het bad met speelgoed spelen, tv kijken en om 19:00 is het bed tijd.

En het typische Australische weekend, verschilt ook weer per gezin, maar 1 ding weet ik wel zeker; de barbie! Oftewel, barbequen!

Thyne speelt paarden polo en soms mocht ik ook mee, om te helpen met de kinderen. Maar ook als ik vrij was, wilde ik mee, omdat het gewoon super leuk is om te zien! Na de wedstrijd een barbeque en een borrel.
In Adelaide zijn veel au pairs en ik heb ook veel meiden ontmoet. Erg leuk om ze te leren kennen en vriendschap mee op te bouwen. Afgelopen weekend heb ik samen met 2 andere meiden een auto gehuurd en zijn we vanaf Adelaide naar Melbourne gereden, onderweg de Great Ocean Road gedaan en het was gewoon een super weekend! Zondag hadden we de Future Music Festival in Melbourne en maandag avond vlogen we weer terug naar Adelaide. Zo makkelijk kan reizen zijn! :)

Welke momenten vond je lastig en hoe ben je hier door heen gekomen?
De feestdagen! Dat waren toch wel de lastigste dagen. Ik ben 3 december 2012 in het gezin gekomen en 20 dagen later was het kerst. Het voelde niet als kerst. Ik miste sneeuw, de kou, warme chocolade melk, kerstliedjes en natuurlijk mijn familie! En hier stond ik in mijn korte broek en hemd op kerstochtend in een wildvreemd gezin. Erg gek, maar het gezin was goed voor me en ik bleef me omringen met mensen in plaats van in mijn kamertje te gaan mokken.. want als je dat gaat doen, maak je het jezelf ook niet makkelijker.

Wat zijn typische kenmerken van de Australische cultuur?
de 'barbie' = barbeque
zon, zee en strand en leren surfen
vrienden maken en uitgaan.
Reizen door Australië

Wat heb je tot nu toe mee gemaakt wat je altijd bij zal blijven?
Zonder twijfel de boerderij brand die we hadden op 14 februari. We waren op de boerderij en het is zo groot, dat de hele oprit vanaf de weg naar het huis 10 minuten rijden is, vanaf het kantoor naar het huis 5 minuten. Het huis is van hout en staat dus erg afgelegen omringd door bomen en gras. Kate was vlakbij het kantoor een huisje aan het schoonmaken, Thyne was aan het werk op het land en ik was alleen thuis met Archie en Missy. Het was rond 5 uur toen het begon te onweren, ik bereidde Archie voor op flinke donderslagen, dat het cool was en leuk! Dit om hem niet bang te maken.

Toen Archie in bad zat, hoorden en voelden we een flinke knal vlak bij het huis. Vol enthousiasme riep ik dat dat zo'n coole knal was! Verder had ik er ook niet bij na gedacht dat het een blikseminslag kon zijn dus een paar minuten later, nadat ik Archie in zijn pyjama had geheist en hem in zijn rolstoel had getilt, wilde ik Missy oppakken en in bad doen. Terwijl ik Missy in mijn armen had en me omdraaide zag ik allemaal rook en vuur op ons afkomen.
Het is hier zo droog dat het gras geel is i.p.v. groen en een grasbrand gaat razend snel!

Ik bedacht me geen moment en riep naar Archie dat hij naar de bus moest komen, ondertussen liep ik met Missy al naar de bus en heb ik haar in haar auto stoel vastgeklikt.
Doordat Archie in een rolstoel zit, heeft de bus een lift zodat hij in de bus kan. Maar de lift werkt niet super snel en we hadden natuurlijk haast, dus heb ik Archie maar weer uit zijn rolstoel getilt en in zijn auto stoel gezet. We konden gelukkig veilig wegrijden. Onder het rijden 000 (algemeen alarm nummer in Australië) gebeld en uitgelegd dat we brand hadden, maar omdat het zo afgelegen is en ik over heuvels reed, werd de verbinding ook weer verbroken.
Ik kwam Kate tegen, zij had Digby in de auto en samen reden we naar het kantoor.

Ongeveer 2 uur later mochten we naar het huis, en wonder boven wonder is het huis onbeschadigd gebleven! Het vuur is letterlijk om het huis gegaan.. Het was even een schrik maar gelukkig was iedereen in veiligheid.

Heb je nog advies en/of tips voor studenten die twijfelen of ze als Au Pair naar Australië willen gaan?
Gewoon doen! Als je nu twijfelt en uiteindelijk in je veilige wereldje blijft zul je later spijt krijgen dat je het avontuur niet bent aangegaan! En ondanks dat de halve wereld naar Australië afreist, blijft Australië een super mooi land met haar eigen kenmerken. Voor de echte Australische ervaring moet je in Australië zijn en niet op het internet :)

Samantha\'s motto: Stap in het onbekende, ga erop uit, geniet, droom, doe en leef!

‘I feel likeI\'ve known Sammy my whole life; it was written in our life story that she would one day enter our family. Hosting her was the best decision, one that continues to enrich our lives even years later!\' (Stacy Moreno, my au pair mother)

Mijn eigen avontuur begon in juni 2010. Na maanden van voorbereiding was het zover ik zou voor 6 maanden in Engeland gaan wonen en werken als een au pair bij een gezin wie ik alleen nog maar via de telefoon had gesproken. Spannend!

Het leuke van zo\'n lange reis is de voorbereiding. De spanning waar je heen gaat, waar je terecht komt en wat je allemaal gaat meemaken. Je fantaseert erover en na een tijd wordt het dan echt werkelijkheid.

Eastleigh vlak bij Southampton in het zuiden van Engeland zou mijn tweede thuis worden. Stacy, mijn au pair moeder was zelf net zo gek van reizen als ik dus ik wist dat dat meteen zou klikken. Een geweldige vrouw uit de USA. Ze was een week voor mijn aankomst met haar man (Walter, uit Argentinië) en haar 3 jongens naar Engeland verhuist. Een spannende tijd voor mij en ook voor hun. Ik zou voor hun 3 kinderen gaan zorgen. Walter was op dat moment 4 jaar, Jeremy was 3 jaar en de jongste was Gabriël van 1. Jongens om zo verliefd op te worden en dat werd ik ook echt!

1 Nederlander, 4 Amerikanen (en eentje onderweg) en 1 Argentijn in Engeland. Genoeg verschillende culturen dus. Je leert veel van elkaar, leert andere gewoonte kennen en een andere manier van leven.

Ik was de grote zus in huis en mijn kleine broertjes waren geweldig. Ik heb zo veel liefde, geborgenheid en vriendschap er voor terug gekregen.

Door de weeks moest ik gewoon werken, wat niet als werken voelde. In het weekend had ik tijd voor mezelf en voor mijn eigen nieuwe opgebouwde leven in Engeland. Shoppen, stappen, uitslapen, sporten en alles wat je thuis ook zou doen. Heerlijk mijn leven zo!

Ik voelde me thuis, heb gehuild, gelachen, af en toe gebaald (thuis heb je dat natuurlijk ook), geluk gekend, liefde gevoeld en een geweldige tijd gehad in die 6 maanden. Ik ben ervan overtuigd dat iedereen een keer zo\'n lange tijd weg moet gaan van huis. Je komt jezelf tegen en ontdekt zoveel nieuwe dingen. Een reis die me heeft veranderd tot wie ik nu ben!!!

Hoe het nu gaat met het gezin? Ze zijn terug naar Amerika verhuist en ik ben ze in maart 2012 gaan opzoeken voor 16 dagen. Het was geweldig om ze weer te zien en te kroelen. Ik ben inmiddels peettante geworden van Gabriël en de jongens hebben een baby zusje erbij. Ik spreek Stacy gemiddeld 5 keer in de week. Lang leven de Skype, FaceTime, Facebook en Whatsapp! Ze is een geweldige vriendin. Ik heb een tweede familie in Arizona en die zullen er altijd voor me zijn.

Stap in het onbekende, ga erop uit, geniet, droom, doe en leef!

Lots of love,
Samantha Klerx
(Sammy, formy au pair family!)

"Mijn leven als Au Pair in Duitsland!"

'Mijn naam is Lotte, ik ben 20 jaar oud en kom uit Rotterdam. Enige maanden geleden heb ik het idee gekregen om Au Pair werk te gaan doen. Om er eens tussenuit te zijn en omdat ik weleens wilde weten hoe het er in een andere familie dan de mijne eraan toe gaat. Het land dat ik koos was bij lange na niet het populairste, bleek al snel. Ik koos namelijk.. Duitsland! Nu ik sinds een maand bij mijn Au Pair gezin zit, kan ik met recht zeggen: Duitsland is echt een aanrader voor Au Pairs! Ik heb het ontzettend naar mn zin hier. Ik woon in Bonn, bij een familie bestaande uit vader en moeder, 2 jongetjes (5 en 2 jaar oud) en een baby op komst: over 2 weken komt er een meisje bij. Spannend!

Natuurlijk was de eerste week wennen, maar dat is normaal, lijkt mij. Maar na 1 week voelde ik me hier al prima op m'n gemak; ook omdat de familie ontzettend lief voor me is! Het is natuurlijk zo dat Nederland niet ver van Duitsland ligt, en daarom een aantal dingen sowieso hetzelfde zijn. Het grootste verschil was dat men hier ‘s middags warm eet en ‘s avonds brood, iets dat ik niet gewend ben. Mijn band met de kinderen is vanaf het begin aan al goed. Ze luisteren goed, en zijn erg lief voor me:). Soms haalt de oudste kattenkwaad uit of is hij brutaal, maar als je dan als Au Pair op een rustige manier duidelijk maakt dat dit niet mag, weet het kind waar hij aan toe is.

De gemiddelde dag ziet er bij mij ongeveer zo uit: we staan om 8 uur op en dan ontbijten we met z'n allen. Gezellig! Daarna gaan de ouders naar hun werk en het oudste kind naar ''Kindergarten''. Ik blijf dan met de jongste thuis. Tot 1 uur speel ik dan met hem, ruim wat op, maak de kinderkamers schoon en zet het middageten alvast klaar. Tussen 1 en 2 wordt er dan middag gegeten, waarna de kinderen een uur iets voor zichzelf doen en ik vrij heb. Na deze ''Mittagsruhe'' is er meestal óf voetballen óf zwemles, óf we doen iets anders leuks zoals naar een museum, of we gaan met z'n allen naar buiten. Om 7 uur wordt er Abendbrot gegeten en daarna help ik de moeder met het tandenpoetsen, omkleden, in bed stoppen van de kinderen en (natuurlijk!) wordt er dan nog het slapen-gaan-verhaaltje voorgelezen!

Naast voor de kinderen zorgen heb ik ook best wel veel vrije tijd. Tot nu toe ben ik al een aantal keer wezen shoppen, en ik volg drie keer in de week 's ochtend een taalcursus Duits. Daarnaast wil ik op de maandagen beginnen met een cursus salsa. Gelukkig zijn mijn gastouders flexibel, dus dat is allemaal gewoon mogelijk!

Ik zou zeggen: als je nog niet weet in welk land je Au Pair werk wilt gaan doen, vergeet dan vooral Duitsland niet ;-)!

Groetjes! Lotte'

Ron is Au Pair in Amerika

Het is ondertussen alweer bijna 11 maanden geleden dat ik Nederland verliet om een Au Pair avontuur tegemoet te gaan in de staat North Carolina. In de miljoenenstad Charlotte koos de Familie Miranda mij uit al de au pairs die ze konden kiezen. Alleen dat al gaf je het gevoel dat je speciaal was. De familie bestond als Carrie, Darrin en de eeneiige tweeling Victoria en Macy. Het feit dat ik als man zijnde twee meiden van 14 maanden ging vermaken is toch wel uniek.

De familie gaf me de geledenheid om met de eerste au pair samen te werken zodat ik alles te weten zou komen in de stad, over de meiden en de familie. Dit zal ik ze altijd dankbaar zijn, door de andere au pair ontmoete ik veel andere au pairs en had dus meteen vrienden om mee om te gaan. Heimwee had ik geen tijd voor want de familie hield me iedere keer bezig en namen me overal mee naartoe en zorgde er zelfs voor dat ik ingeschreven werd bij een voetbalclub. Hierdoor alleen al heb ik heel veel amerikaanse vrienden ontmoet.

Ze geven je zoveel liefde en willen ook echt dat je deel van de familie word. Je bouwt echt een hele hechte band met ze op aangezien je toch een jaar lang met ze in een huis woont. Dan praat ik nog niet eens over de meiden, die geven je zoveel liefde en maken iedere dag weer speciaal!

De ervaring met Amerikaanse mensen is echt super, ze willen alles weten over Nederland, praten over van Nistelrooy, klompen, tulpen en het feit dat het zo 'speciaal' is dat softdrugs legaal is. Ze hebben me zelfs meegenomen naar Washington Dc en me daar alles laten zien.

In de afgelopen 11 maanden is er toch drie keer bezoek vanuit Nederland en iedere keer stond de familie erop dat ze in het huis verbleven en verboden me om een hotel te zoeken voor ze. Nu het jaar bijna over is kijk ik er ook wel weer naar uit om naar Nederland te gaan. Heerlijke nuchterheid, sarcastische grappen en een lekker stuk kaas of frietje mis je toch ook wel in een jaar Amerika maar wat zal ik de familie toch missen!!

Al met al ben ik de familie echt dankbaar voor alles wat ze voor me gedaan hebben en al de moeite die ze doen om het een super jaar te maken! Ik heb er een tweede familie bij gekregen en weet zeker dat ik ze weer zal zien in de toekomst!!

Yvette vertelt graag over haar Au Pair tijd in Engeland!

Yvette ging met het Au Pair Programma van Travel Active voor vijf maanden naar Engeland. Lees hier hoe zij ditervaren heeft:

Mijn au pair tijd in Engeland

Tijdens de vijf maanden dat ik au pair was in Engeland, heb ik ontzettend veel geleerd. Ten eerste over mezelf, maar ook organisatorische en pedagogische vaardigheden. Mijn verwachtingen van het au pair zijn waren heel anders, maar dit kwam doordat ik samenwerkte met een nanny. Ik verwachtte dat ik allerlei dingen met de kinderen zou gaan ondernemen, maar omdat de nanny ook een groot deel van de zorg op zich nam, was dat eigenlijk niet het geval. Ik begon als au pair in Stoke Poges, een klein dorpje dichtbij Windsor en Eton en dus ook dichtbij London. Ik zorgde voor 4 jongetjes, de jongste 2,5 jaar oud, dan 4 jaar en een tweeling van 6 jaar oud. Niet niks, maar samen met Maxine de nanny best goed te doen. Van haar heb ik ontzettend veel kunnen leren en we konden goed met elkaar overweg, dus dat was erg fijn.

Natuurlijk was het behoorlijk wennen, jongens opvoeden is iets speciaals. Zeker als je er vier bij elkaar hebt die qua leeftijd ook nog erg dicht bij elkaar zitten. In het begin was het vooral lastig met de jongste, die het erg moeilijk had met mij als nieuw gezicht. Uiteindelijk draaide hij helemaal bij en was het vooral erg gezellig. Hij was, opgroeiend met drie oudere broers, behoorlijk ver vooruit voor zijn leeftijd, dus dat was erg leuk en handig, omdat hij altijd goed kon uitleggen wat hij wilde of niet wilde. De andere drie waren natuurlijk overdag op school, maar 's middags lette ik ook op hen als Maxine ging koken. Dat hoefde ik dus niet te doen, ik hoefde alleen te strijken, de kinderkamers op te ruimen en de keuken opruimen na het ontbijt. En af en toe even stofzuigen als er hoge nood was. Die nood kwam al in het eerste weekend dat ik er was. Ik wist van tevoren dat wij zouden gaan verhuizen tijdens mijn periode daar. En dat betekent bezichtigingen van potentiële kopers. Het huis moest helemaal netjes zijn een paar weekenden, maar gelukkig werd het huis ondanks de krediet crisis snel verkocht en was die zorg verdwenen.

In mijn vrije tijd wilde ik eigenlijk een Engelse cursus doen. Helaas was er in de buurt nergens een cursus op mijn niveau, dus dat schoof ik toen vooruit naar Newcastle, waar wij naartoe zouden verhuizen. Via mijn hostmum had ik een au pair in de buurt leren kennen, en met haar en andere au pairs die bij haar in het dorp woonden, hebben we vaak leuke dingen gedaan. We zijn samen naar Oxford geweest, naar de bioscoop, samen koken, uit eten, koffie drinken doordeweeks etc. Dat was erg fijn, want je moet wel echt iets voor jezelf hebben. Anders zie je alleen maar het huis en de kinderen en dat is niet goed. En omdat ik een paar scholen had geprobeerd, had ik daar ook een andere au pair uit de buurt leren kennen en met haar heb ik ook een aantal keer afgesproken en zijn we twee keer naar een musical in London geweest. Dat was echt geweldig en als je er voor langere tijd bent en goed op internet kijkt is het ook mogelijk een beetje betaalbare kaartjes te krijgen. Zeker de moeite waard geweest! Ik ben wel een stuk of tien keer naar London geweest in die periode. Ik kon namelijk gemakkelijk een kwartiertje fietsen naar het dichtstbijzijnde station en vanaf daar was ik in 20 minuten in hartje London. Echt fantastisch!

Halverwege ben ik een weekje naar huis geweest terwijl de familie op vakantie was. Dat was erg fijn en gaf me ook weer nieuwe energie. Die energie had ik ook nodig, want meteen nadat ik terugkwam, gingen we verhuizen, ‘up North'. Het was een behoorlijke tocht, maar uiteindelijk waren we er, in Aydon, Northumberland. Nou, dat was toch wel even schrikken. Waar ik in Stoke Poges dacht afgelegen te wonen, was dit nog wel tien keer zo afgelegen. Maar, ik wilde niet meteen oordelen, het uitzicht (vooral schapen en heuvels) was prachtig. En Newcastle was niet al te ver weg, Edinburgh en York waren goed te bereiken vanaf daar. Helaas viel het toch wel erg tegen. Ik kon opeens niets meer zelf doen. De vrienden die ik had om dingen mee te ondernemen waren er niet meer en het dichtstbijzijnde station was 4 mijl bergaf. Dus ook weer 4 mijl bergop als je terugkwam. Een bus kwam er niet, die kwam ook pas 4 mijl verderop. Ook hier wilde een taalcursus op niveau niet lukken en daar baalde ik erg van. Mijn familie heeft mij wel geholpen aan wat contacten en met hen heb ik toch nog af en toe wat kunnen ondernemen, maar veel was het niet. We zaten allemaal in hetzelfde schuitje, een auto hadden we niet en taxi's elke keer was gewoon te duur. Ik had mijn rijbewijs wel, maar omdat ze in Groot Brittannië een ander systeem hebben, moest ik verzekerd worden om hier auto te kunnen rijden. En met mijn leeftijd en rijervaring was dat een behoorlijke smak geld. Zeker als ik de auto alleen maar 's avonds en in het weekend kon gebruiken. Dat was dus ook wel erg jammer. Toen heb ik maar besloten me in te schrijven bij het Leisure center, waar ik drie dagen in de week een lift naartoe kon krijgen als de jongste naar school ging. Dit heeft mij in elk geval weer wat positieve energie gegeven, omdat ik eindelijk weer iets voor mezelf had. Maar het was helaas niet genoeg, ik voelde me nog steeds ongelukkig. Daarom had ik besloten een paar weken eerder naar huis te gaan. Ik ben daar uiteindelijk nog twee maanden geweest en toen was het ook mooi geweest.

Ik kreeg dus niet het einde waar ik op hoopte, maar ik moest op dat moment voor mezelf kiezen. Hoe goed ze me ook probeerden te helpen, het was niet de plek voor mij. Gelukkig heeft dit niet ervoor gezorgd dat ik nu terugkijk op een vervelende periode als au pair zijnde. Juist niet. Ik heb een ontzettend leuke tijd gehad in het zuiden en ook in het noorden heb ik heus wel dingen kunnen doen die ik leuk vond. Ik heb veel van Engeland (zelfs Schotland) gezien en samen met vier fantastische jongens maakt dat mijn periode zo bijzonder.